หันทะ
มะยัง ภัทเทกะรัตตะคาถาโย ภะณามะ เส
เชิญเถิด
เราทั้งหลาย จงกล่าวคาถาแสดงผู้มีราตรีเดียวเจริญเถิด
.............................................
อะตีตัง
นานวาคะเมยยะ นัปปะฏิกังเข อะนาคะตัง
บุคคลไม่ควรตามคิดถึงสิ่งที่ล่วงไปแล้ว
ด้วยอาลัย และไม่พะวงถึงสิ่งที่ยังไม่ถึง
ยะทะตีตัมปะหีนันตัง
อัปปัตตัญจะ นาคะตัง
สิ่งเป็นอดีตก็ละไปแล้ว
สิ่งเป็นอนาคตก็ยังไม่มา
ปัจจุปปันนัญจะ
โย ธัมมัง ตัตถะ ตัตถะ วิปัสสะติ
อสังหิรัง
อะสังกุปปัง ตัง วิทธา มะนุพรูหะเย
ผู้ใดเห็นธรรมอันเกิดขึ้นเฉพาะหน้าในที่นั้นๆ
อย่างแจ่มแจ้ง
ไม่ง่อนแง่นคลอนแคลน
เขาควรพอกพูนอาการเช่นนั้นไว้
อัชเชวะกิจจะมาตัปปัง
โก ชัญญา มะระณัง สุเว
ความเพียรเป็นกิจที่ต้องทำวันนี้
ใครจะรู้ความตายแม้พรุ่งนี้
นะ หิ โน
สัคะรันเตะ มะหาเสเนนะ มัจจุนา
เพราะความผัดเพี้ยนต่อมัจจุราชซึ่งมีเสนามาก
ย่อมไม่มีสำหรับเรา
เอวัง
วิหาริมาตาปิง อะโหรัตตะมะตันทิตัง
ตัง เว
ภัทเทกะรัตโตติ สันโต จิกขะเต มุนิ
มุนีผู้สงบ ย่อมกล่าวเรียก
ผู้มีความเพียรอยู่เช่นนั้น ไม่เกียจคร้าน
ทั้งกลางวัน กลางคืน ว่า
“ผู้เป็นอยู่แม้เพียงราตรีเดียว ก็น่าชม”
.............................................