กอไผ่

                 ไผ่เป็นไม้พุ่มชนิดหนึ่ง นักพฤกษศาสตร์จัดไว้ในจำพวกพืชตระกูลหญ้า มีประโยชน์หลายอย่าง เช่น หน่ออ่อนใช้ทำอาหาร ลำต้นใช้สร้างที่พักอาศัย ใช้ทำสิ่งของเครื่องใช้ต่างๆ รวมทั้งใช้เป็นวัตถุดิบในอุตสาหกรรมกระดาษ เป็นต้น ไผ่มีหลายชนิด แต่เมื่อว่าโดยรวมมีลักษณะเด่นอยู่สี่ประการคือ

                ๑.อยู่รวมกลุ่มกัน ไผ่จะแตกลำต้นออกหลายๆ ต้น จนกลายเป็นกอใหญ่ที่หนาแน่นมั่นคง สามารถต้านแรงลมหรือพายุฝนได้ ไม่เคยมีไผ่ต้นใดแตกแยกไปอยู่โดดเดี่ยวตามลำพัง ลักษณะดังกล่าวให้ข้อคิดในเรื่องความสามัคคี ความกลมเกลียวเหนี่ยวแน่น ว่าเป็นพลังให้ต่อสู้กับอุปสรรคอันตรายได้

                ๒.สร้างเครื่องป้องกันตัวเอง ไผ่แต่ละกอจะมีเรียวไผ่ที่หนาแน่นและหนามอันแหลมคม ซึ่งเกิดมาจากไผ่แต่ละลำนั่นเอง เป็นปราการอันเข้มแข็ง ลักษณะดังกล่าวให้ข้อคิดว่า แต่ละคนจะต้องรู้จักเสียสละความรู้ ความสามารถและผลประโยชน์ส่วนตัว เพื่อความสุข ความมั่นคงของส่วนรวม

                ๓.อดออมอาหารไว้ยามขาดแคลน ในฤดูแล้ง ไผ่จะสลัดใบทิ้งหมด เพื่อจะไม่ต้องนำน้ำหรืออาหารไปเลี้ยงใบ และใบที่หล่นลงไปกลบโคนต้นไว้นั้น จะทำให้ต้นไผ่ชุ่มชื้น เป็นการอดออมและเตรียมพร้อมในยามขาดแคลน ลักษณะดังกล่าวให้ข้อคิดว่าการรู้จักกินรู้จักใช้จะทำให้ไม่ต้องเดือดร้อนในคราวจำเป็น

                ๔.ไผ่พินาศด้วยพวกเดียวกัน เพราะไผ่นั่นเองที่ถูกตัดไปทำเป็นด้ามพร้า เพื่อมาทำลายไผ่ด้วยกัน เป็นข้อคิดที่ว่า ประเทศชาติหรือสังคมจะเสียหายหรือพินาศล่มจมลงไปก็เพราะคนที่อยู่ในประเทศชาติหรือสังคมนั้นๆ นั่นเอง

                ความสามัคคีปรองดอง การรู้จักเสียสละเพื่อส่วนรวม รู้จักประหยัดอดออม และไม่เป็นเครื่องมือของผู้ไม่หวังดีทั้งสี่ประการนี้ เป็นเงื่อนไขของการอยู่รอดในทุกยุคทุกสมัย ถึงจะไม่ศึกษาประวัติศาสตร์ รัฐศาสตร์ หรือศาสตร์ใดๆ เลย เพียงแต่มองแค่กอไผ่ แล้วพิจารณาให้ดีก็จะเป็นข้อคิด ข้อเตือนใจได้

............................................