มีเรื่องเล่าว่า ชายคนหนึ่งเป็นคนตระหนี่ถี่เหนียว ไม่เคยบริจาคทานแก่ใคร ๆ เลย วันหนึ่งเพื่อนสนิทของเขามาชวนให้ช่วยบริจาคทำบุญ เขาไม่อาจขัดใจเพื่อนได้ จึงหยิบเงินบริจาคให้ไปจำนวนหนึ่ง ด้วยความรู้สึกเสียดาย วันต่อมา เขาถูกเพื่อนอีกคนหนึ่งมาชวนให้บริจาคอีก เขาต้องฝืนใจบริจาคอีกเป็นครั้งที่สอง แต่คราวนี้ตัดสินใจบริจาคได้เร็วกว่าครั้งแรก หลังจากนั้นก็มีเพื่อนอีกคนหนึ่งมาขอร้องให้ช่วยบริจาคอีกเป็นครั้งที่สาม คราวนี้เขาควักเงินบริจาคอย่างง่ายดายและรวดเร็วกว่าสองครั้งที่ผ่านมา หลังจากผ่านการบริจาคสามครั้งนี้แล้วเขาได้เปลี่ยนไป คือทุกครั้งที่มีคนมาเชิญชวนให้บริจาค เขาจะร่วมทำบุญทันทีด้วยความเต็มใจไม่รู้สึกลังเลหรือเสียดายอีกต่อไป
เรื่องนี้สรุปได้ว่า สิ่งที่ทำให้คนตระหนี่ถี่เหนียวเปลี่ยนมาเป็นคนใจบุญสุนทานในภายหลังได้นั้น ก็เพราะการที่เขาข่มใจ ฝืนใจบริจาคในครั้งแรกนั่นเอง ผลของการข่มใจฝืนใจตนเองได้ในครั้งแรกนั้น ช่วยให้การบริจาคครั้งที่สองง่ายยิ่งขึ้น และครั้งที่สองก็ส่งผลให้การบริจาคครั้งที่สามง่ายกว่านั้นอีก เหตุผลสำคัญที่ทำให้การบริจาคครั้งต่อ ๆ มาง่ายขึ้นตามลำดับ ก็เพราะในแต่ละครั้งที่เขาบริจาค กุศลจิต คือกำลังใจที่ใฝ่ดีจะเพิ่มปริมาณขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดกลายเป็นคุณสมบัติพื้นฐานประจำใจ เป็นพลังให้กระทำความดีได้อย่างง่ายดายในครั้งต่อ ๆ ไป การหัดข่มใจฝืนใจทำในสิ่งที่ดีจึงเป็นจุดเริ่มต้นอย่างสำคัญสำหรับการพัฒนาตนเอง
ดังนั้น หากมีความดีอันใดที่กระทำได้ยาก ก็ลองข่มใจฝืนใจทำดูสักครั้งสองครั้งก่อนเถิด พอเอาชนะใจตนเองได้แล้วครั้งต่อ ๆ ไปจะรู้สึกว่าง่ายนิดเดียว
