การชนะที่เลิศ

การชนะที่เลิศ

                ในเกมกีฬาทุกชนิด ที่สุดของเกมคือการแพ้หรือชนะ ผลออกมาเสมอนั้นมีบ้างแต่น้อย เมื่อพูดถึงการแพ้หรือชนะนั้น เป็นสิ่งไม่แน่นอน ผู้เคยแพ้อาจชนะ ผู้ชนะอาจแพ้ได้ในภายหลัง เมื่ออีกฝ่ายหนึ่งมีพลังหรือฝึกซ้อมมาดีกว่ากับทั้งโอกาสอำนวยให้ จึงมีหลักเตือนใจว่า ผู้เป็นนักกีฬาต้องมีน้ำใจเป็นนักกีฬา คือ “รู้จักแพ้ รู้จักชนะ รู้จักอภัย” ไม่เสียใจเมื่อแพ้ ไม่ลิงโลดดีใจจนลืมตัวเมื่อชนะ ไม่ให้ถือว่าการแพ้ชนะเป็นเรื่องยั่งยืน

                การแพ้ที่ควรกลัวและไม่ควรยอมแพ้ ไม่ใช่เรื่องของกีฬา แต่เป็นเรื่องของการทำความดีหรือสร้างความดีเป็นเรื่องที่ยอมแพ้ไม่ได้ ต้องพยายามเอาชนะให้ถึงที่สุด ใครยอมแพ้ต่อการทำความดี ชื่อว่าแพ้อย่างราบคาบหมดหนทางสู้ ไม่สมศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์

                อีกอย่างหนึ่ง การแพ้ศัตรูผู้คิดทำลายเรา ก็เป็นสิ่งที่ยอมไม่ได้อีกเช่นกัน ต้องพยายามหาทางเอาชนะให้ได้แต่การเอาชนะศัตรูนั้น ทางพระท่านห้ามมิให้เอาชนะด้วยกำลังหรืออำนาจ เพราะกำลังหรืออำนาจมีเวลาเสื่อมสิ้นไปได้ ไม่คงทนถาวร ศัตรูอาจกลับมาชนะได้ภายหลังเหมือนเกมกีฬา การเอาชนะศัตรูต้องชนะให้เด็ดขาด ไม่เปิดโอกาสให้กลับแพ้ได้ คือต้องชนะศัตรูด้วยความดี ด้วยการพูดดี ทำดี และคิดดีต่อเขา แม้จะฝืนความรู้สึกบ้าง ก็ต้องเอาชนะความรู้สึกนั้นให้ได้ พยายามสร้างความดี ให้ศัตรูเกิดความรู้สึกว่า เราเป็นมิตรกับเขา ไม่ใช่ศัตรูเขาแล้วเขาจะกลับมาเป็นมิตรกับเราออย่างดีที่สุด เป็นการชนะที่ไม่มีวันกลับมาแพ้อีก คือชนะเลิศจริงๆ

                ท่านเคยชนะศัตรูอย่างนี้บ้างหรือยัง ถ้ามีศัตรูอยู่ลองเริ่มต้นดำเนินการตามวิธีเอาความดีชนะความชั่ว ทำศัตรูให้กลับมาเป็นมิตร หากเอาชนะได้ ท่านจะมีความสุขสบายที่สุดในชีวิต เพราะศัตรูที่กลับมาเป็นมิตรนั้น คือผู้ที่ยอมมอบชีวิตให้กับท่านอย่างแท้จริง

............................................