มีลิงตัวเล็กๆ
สองตัวพบผลไม้ใหญ่หนึ่งผล ลิงทั้งสองจึงกระโดดเข้าตะครุบพร้อมๆ กัน
แล้วก็ยื้อแย่งกันไปมา ต่างฝ่ายก็พูดว่า “ผลไม้นั้นของฉัน ฉันเห็นก่อน”
ถกเถียงกันอยู่พักใหญ่ก็ไม่สามรถตกลงกันได้ ถึงแม้ลิงตัวหนึ่งจะเกิดความคิดว่า “เราควรแบ่งผลไม้กันคนละครึ่งดีกว่า”
แต่ก็เกิดปัญหาอีกว่าจะมอบให้ใครเป็นคนแบ่ง เพราะถ้าให้ลิงตัวหนึ่งแบ่ง
อีกตัวจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ได้ส่วนแบ่งที่น้อยกว่า
แล้วลิงทั้งสองก็เถียงกันอีกว่า “ฉันแบ่งเอง ฉันแบ่งเอง”
ในที่สุดก็ตกลงไปหาลิงตัวใหญ่ให้แบ่งผลไม้ให้
ฝ่ายลิงตัวใหญ่กล่าวว่า
“เราจะแบ่งให้เจ้าได้เท่าๆ กันอย่างยุติธรรม” ว่าแล้วก็แบ่งผลไม้ออกเป็นสองชิ้น
ชิ้นใหญ่ไว้มือขวา ชิ้นเล็กไว้มือซ้าย แล้วก็มองดูผลไม้ทั้งสองชิ้น
เมื่อเห็นชิ้นในมือขวาใหญ่กว่าก็กัดกินชิ้นนั้น เพื่อให้เท่ากับชิ้นในมือซ้าย
พอกินเสร็จก็มองดูผลไม้ทั้งสองชิ้นอีกครั้ง
และเห็นว่าชิ้นในมือซ้ายกลับใหญ่กว่าก็กัดกินชิ้นนั้น
ทำเช่นนี้จนผลไม้หมดเกลี้ยงทั้งสองชิ้น
ปล่อยให้ลิงตัวเล็กทั้งสองตัวนั่งมองหน้ากัน แล้วก็ทำตาปริบๆ ด้วยความเสียดาย
ถ้าลิงทั้งสองอาศัยความสามัคคีปรองดองกัน
สามารถรอมชอมกันได้ ไม่ห่วงแต่ว่าจะได้มากหรือน้อย มีความไว้วางใจซึ่งกันและกัน
ให้เกียรติกัน ยอมให้แก่กันและกันเป็นผู้แบ่งปัน หรือถ้ามีความสันโดษ
คือพอใจหรือยินดีในส่วนที่ตนได้ พอใจในส่วนที่ตนมี ไม่สนใจในส่วนที่ผู้อื่นได้
ผู้อื่นมี ลิงทั้งสองตัวก็ย่อมได้ลิ้มรสผลไม้นั้นอย่างแน่นอน แต่เป็นเพราะขาดซึ่งความสามัคคี
มีแต่ระแวงกัน ใช้ความโลภและเห็นแก่ตนเป็นที่ตั้ง จึงทำให้สูญเสียผลไม้ไป
เรื่องนี้มีหลายแง่คิด
ที่มองได้แง่คิดหนึ่งคือ เมื่อผลประโยชน์เกิดขึ้น ความเป็นมิตร
ความไว้วางใจซึ่งกันและกันก็มักจะหมดไป ความโลภคือความอยากได้จะเข้ามาแทน และเพราะความโลภนี่เองที่มักจะทำให้เกิดการเสียประโยชน์ที่ควรจะได้
เข้าตำราที่ว่า “โลภมากลาภหาย” นั่นเอง
............................................