อุบายสุขใจ

                เป็นความจริงที่ว่าทุกคนย่อมปรารถนาความสุข เกลียดทุกข์ด้วยกันทั้งนั้น และอยากจะมีความสุขยิ่งๆ ขึ้นไปจึงพยายามขวนขวายแสวงหาความสุขด้วยวิธีการต่างๆ ตามที่ตนคิดว่าจะได้รับความสุขสมปรารถนา แต่ตามข้อเท็จจริงปรากฏว่า คนจำนวนมากในโลกนี้ได้รับความสุขอย่างขาดตกบกพร่อง บ้างก็ร้องไห้คร่ำครวญอยู่บนกองเงินกองทอง บ้างก็นั่งระทมทุกข์เพราะความยากจนข้นแค้น จึงเห็นได้ว่า ทรัพย์สินเงินทองอย่างเดียวไม่อาจเป็นหลักประกันได้ว่าจะให้ความสุขที่สมบูรณ์แบบได้ ในสมัยโบราณมีผู้สอนอุบายเพื่อสร้างเสริมความสุขด้านจิตใจให้เกิดมีอยู่เสมอ คือได้แนะกลวิธีเอาชนะทุกข์และสร้างสุขให้แก่ชีวิต ว่าอยู่ที่การรู้จักใส่ใจ เข้าใจ และทำใจโดยรู้จักยอมรับในความเป็นจริง และความเป็นไปของชีวิต ตลอดถึงรู้จักแบ่งปัน เสียสละ เพื่อสร้างสรรค์สังคม ด้วยอุบาย ๕ ประการ คือ

                ๑.รู้จักพอ คือรู้จักพอใจ พอได้ พอมี พอดี พอเพียง ไม่โลภ ไม่ริษยา

                ๒.รู้จักให้ คือรู้จักเสียสละ แบ่งปัน ไม่ตระหนี่ถี่เหนียว

                ๓.รู้จักทำใจ คือ มีการเตรียมความพร้อมด้านจิตใจ ไม่ประมาท พร้อมที่จะยอมรับความจริงได้ในทุกสถานการณ์

                ๔.รู้จักปล่อยวาง คือรู้ว่าอะไรที่ควรปลง ควรปล่อยวาง ก็ปลงก็วาง ไม่ยึดติด ถือมั่นจนเป็นทุกข์

                ๕.เห็นทุกอย่างเป็นธรรมดา คือมีการฝึกฝนเรียนให้รู้ถึงความจริงของกฎธรรมชาติที่ว่า ทุกสิ่งมีได้ มีเสีย มีชื่นชม มีขมขื่น มีเกิด มีดับ มีจากไป

                หากทุกคนได้มีการเตรียมพร้อม เรียนรู้ และฝึกฝนตอยู่อย่างนี้ ก็จะเชื่อว่า มีอุบายสำหรับสร้างความสุขใจ อยู่อย่างพร้อมมูล อุบายทั้ง ๕ นี้ จะส่งเสริมความสุขให้เกิดขึ้นทั้งแก่ผู้มีทรัพย์สินเงินทองและผู้ที่ยากจนอย่างเสมอกัน ลองหันมาฝึกตนให้เป็นคนรู้จักพอ รู้จักให้ รู้จักทำใจ รู้จักปล่อยวาง และเห็นทุกอย่างเป็นธรรมดา กันเถิด

............................................