วันพุธที่ 20 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556

บทปลงสังขาร



         มนุษย์เราเอ๋ย              เกิดมาทำไม                            นิพพานมีสุข                          อยู่ใยมิไป
ตัณหาหน่วงหนัก               หน่วงชักหน่วงไว้                 ฉันไปมิได้                               ตัณหาผูกพัน
ห่วงนั้นพันผูก                     ห่วงลูกห่วงหลาน                  ห่วงทรัพย์สินศฤงคาร          จงสละเสียเถิด
จะได้ไปนิพพาน                 ข้ามพ้นภพสาม                      ยามหนุ่มสาวน้อย                  หน้าตาแช่มช้อย
งามแล้วทุกประการ            แก่เฒ่าหนังยาน                     แต่ล้วนเครื่องเหม็น              เอ็นใหญ่เก้าร้อย
เอ็นน้อยเก้าพัน                   มันมาทำเข็ญใจ                      ให้ร้อนให้เย็น                        เมื่อยขบทั้งตัว
ขนคิ้วก็ขาว                           นัยน์ตาก็มัว                             เส้นผมบนหัว                         ดำแล้วกลับหงอก
หน้าตาเว้าวอก                     ดูน่าบัดสี                                  จะลุกก็โอย                              จะนั่งก็โอย
เหมือนดอกไม้โรย             ไม่มีเกสร                                 จะเข้าที่นอน                           พึงสอนภาวนา
พระอนิจจัง                          พระอนัตตา                             เราท่านเกิดมา                         รังแต่จะตาย
ผู้ดีเข็ญใจ                              ก็ตายเหมือนกัน                     เงินทองทั้งนั้น                       มิติดตัวไป
ตายเป็นผี                              ลูกเมียผัวรัก                            เขาชักหน้าหนี                       เขาเหม็นซากผี
เปื่อยเน่าพุพอง                    หมู่ญาติพี่น้อง                        เขาหามเอาไป                         เขาวางลงไว้
เขานั่งร้องไห้                       แล้วกลับคืนมา                       อยู่แต่ผู้เดียว                             ป่าไม้ชายเขียว
เหลียวไม่เห็นใคร               เห็นแต่ฝูงแร้ง                         เห็นแต่ฝูงกา                           เห็นแต่ฝูงหมา
ยื้อแย่งกันกิน                       ดูน่าสมเพช                             กระดูกกูเอ๋ย                            เรี่ยรายแผ่นดิน
แร้งกาหมากิน                     เอาเป็นอาหาร                        เที่ยงคืนสงัด                           ตื่นขึ้นมินาน
ไม่เห็นลูกหลาน                 พี่น้องเผ่าพันธุ์                       เห็นแต่นกเค้า                         จับเจ่าเรียงกัน
เห็นแต่นกแสก                    ร้องแรกแหกขวัญ                  เห็นแต่ฝูงผี                             ร้องไห้หากัน
มนุษย์เราเอ๋ย                        อย่าหลงกันเลย                       ไม่มีแก่นสาร                          อุตสาห์ทำบุญ
ค้ำจุนเอาไว้                          จะได้ไปสวรรค์                      จะได้ทันพระพุทธเจ้า           จะได้เข้านิพพาน
                        อะหัง วันทามิ สัพพะโส   อะหัง วันทามิ นิพพานะปัจจะโย โหตุ
********************